Στη γειτονιά που αλώνιζα μες στο παιχνίδι τρελαμένος
από μικρός ξεχώριζα και πάλι στέκω εδώ σαν ξένος
Για πάντα φύγε -μου ‘χαν πει- μη σταματάς
Πίσω μην κοιτάς τι αφήνεις, ποια πατρίδα
γιατί το μπλε του ουρανού, του νόστου είναι η παγίδα
Σε αρχαίο νερό δώσε όρκο ιερό
όποια γη κι αν πατάς για μας να μιλάς
Σαν κρασί που ωριμάζει… η ζωή σου έτσι ας μοιάζει!
Γίνε φως τη Λαμπρή, γίνε αγάπη σφοδρή
Στο χειμώνα φωτιά, οχυρό στο νοτιά,
των φτωχών μελωδός, εξάγγελος για μας εδώ!
Κορμιά ισχνά που βιάζονται να βγούνε στην πορνεία, την επαιτεία…
Κακολογούν, αρπάζονται! Στις κακουχίες φτώχια είν’ η αιτία
Σαν το θεριό σε τρώει αν δεν προλάβεις έξοδο να βρείς
Ψάξε λοιπόν για το κλειδί και τρέχα να σωθείς
Αν προδοσία είναι η διαφυγή, εξίσου προδοσία είναι να μείνεις
Σε αρχαίο νερό δώσε όρκο ιερό
όποια γη κι αν πατάς για μας να μιλάς
Σαν κρασί που ωριμάζει… η ζωή σου έτσι ας μοιάζει!
Γίνε φως τη Λαμπρή, γίνε αγάπη σφοδρή
Στο χειμώνα φωτιά, οχυρό στο νοτιά,
των φτωχών μελωδός, εξάγγελος για μας εδώ!
Ετούτ’ η αυλή που μεγάλωσα… οι δρόμοι που περπάτησα…
στη νέα μου ταυτότητα δε δείχνουν οικειότητα
Στενή η πλατφόρμα του μετρό, πενήντα χρόνια πια μετρώ
Κρατάω το χρέος απ’ το χτες μα φεύγω δίχως ενοχές
Σε αρχαίο νερό δώσε όρκο ιερό
όποια γη κι αν πατάς για μας να μιλάς
Σαν κρασί που ωριμάζει… η ζωή σου έτσι ας μοιάζει!
Γίνε φως τη Λαμπρή, γίνε αγάπη σφοδρή
Στο χειμώνα φωτιά, οχυρό στο νοτιά,
των φτωχών μελωδός, γίνε εξάγγελος για μας εδώ!