Πάλι ταράχτηκα τ’ απόγευμα!
Μου κόπηκε η ανάσα όταν σ’ είδα να περνάς
κι όπως με το ασανσέρ ανέβαινα,
με τον ωραίο του δευτέρου να μιλάς!
Άναψα σαν φαντασιωνόμουνα
πως θα ‘μαι μόνο εγώ, για πάντα, εκείνος που φιλάς!
Εσύ ‘σαι μόλις τριάντα,
όλο δροσιά στη βεράντα
Μα εγώ πατώ τα πενήντα και τρέμω σαν το σκεφτώ!
Κρεμιέμαι απ’ το μπαλκόνι
με πόθο που όλο φουντώνει
Σα φίδι ο χρόνος με ζώνει
Πώς να σου πω σ΄αγαπώ;
Μόνος τη νύχτα αυτή απόμεινα
μα έτοιμος και πάλι τόσες ώρες να μετρώ…
μέχρι να βγάλεις το τετράποδο
και μ΄αγωνία να φανείς σε καρτερώ
Θα ‘θελα στη θέση του να ήμουνα
το σβέρκο σαν του τρίβεις, το χαϊδεύεις σα μωρό
Εσύ ‘σαι μόλις τριάντα,
όλο δροσιά στη βεράντα
Μα εγώ πατώ τα πενήντα και τρέμω σαν το σκεφτώ!
Κρεμιέμαι απ’ το μπαλκόνι
με πόθο που όλο φουντώνει
Σα φίδι ο χρόνος με ζώνει
Πώς να σου πω σ΄αγαπώ;