Έτη φωτός μακριά από τη γη
φεύγω απ’ το σώμα μου σε μέρος μαγικό
Αδημονώ να βρω, πριν χαράξει η αυγή
του πόθου μου το γιατρικό
Νύχτα μ’ αστραπές, λάμπεις μες στο φως
πάνω στα τζάμια μου, θεός φτερωτός!
Πέρ’ απ’ τα σύννεφα, μαζί στο κενό,
βουτάμε σ’ ουρανό, μέσα σ’ έναστρο ουρανό
Δυο φιλιά, δυο φιλιά ακόμα δώσ’ μου, δώσ’ μου ξανά φιλιά!
Πιο ψηλά στην κορφή αυτού του κόσμου πετάμε αγκαλιά
Το σημάδι της νύχτας στο λαιμό μου άνθισε γιορτινό
να το βλέπει η μέρα να ζηλεύει, στο φως το πρωϊνό
Άκου! Πέφτει βροχή! Έφερε σωρό
μνήμες που ξυπνήσανε απ’ το νερό
Δε νοστάλγησα ποτέ το παρελθόν
Ζω μόνο για το παρόν!
Πώς να τελειώσει νύχτα σαν κι αυτή
από τη λάβα και τον ήλιο πιο καυτή;
Πώς μπορεί, καθώς η ώρα προχωρεί,
στο φως να υποχωρεί; Πες μου, η νύχτα, πώς μπορεί;
Δυο φιλιά, δυο φιλιά ακόμα δώσ’ μου, δώσ’ μου ξανά φιλιά!
Πιο ψηλά στην κορφή αυτού του κόσμου πετάμε αγκαλιά
Το σημάδι της νύχτας στο λαιμό μου άνθισε γιορτινό
να το βλέπει η μέρα να ζηλεύει, στο φώς το πρωϊνό